Palawan

In de maand dat ik nu hier zit heb ik veel aangrijpende dingen gezien en meegemaakt. Ik merk dat ik in mijn vorige posts telkens vooral opsom wat we allemaal doen en zien.. Dit keer zal ik beginnen met mijn gedachtes en gevoelens te beschrijven. De aanleiding hiervoor zal later in het verhaal aan bod komen..
Te beginnen met de school. Ik heb al gezegd dat de samenwerking erg moeizaam verloopt, ze wisten niet van onze komst, er zijn te weinig lokalen en het systeem van secties werkt voor geen meter. Het systeem gaat als volgt: elke grade heeft 2 star secties en hierin zitten de snel lerende en rijkere kinderen. Deze kinderen worden op handen en voeten gedragen en krijgen het beste onderwijs, ook word er telkens op gewezen dat zij de betere zijn. Helaas zijn de 3e en 4e secties volgepropt met de armere en slehter lerende kinderen.. Wij geven deze onderste 2 secties les, de leraren zeggen over hun: 'ochja, leren kunnen ze toch niet, ze snappen er niks van als we wat uitleggen, doe geen moeite, laat ze maar.' Serieus? Nee! In onze klassen zitten de liefste en gepassioneerdste kindjes die je je maar kan voorstellen. Ja, ze leren heel moeilijk, ze zijn 10 en hebben geen idee hoeveel 29+54 is en sommige hebben zoveel moeite met schrijven.. Maar met wat tijd, moeite en pijn kunnen ze het wel leren! Dit is een voorbeeld van wat er in het hele land gebeurt.. Sommige mensen en kinderen worden geen kansen gegunt, ze worden al afgeschreven voordat ze ergens aan beginnen. Ik weet dat vergelijken niet goed is, want dit is geen Europa, dit is een andere cultuur. Maar nee, de mensen zijn hetzelfde. De kinderen hebben dezelfde dromen, ze willen dokter, professineel danser, dierenarts of onderzoeker worden. Hun dromen zijn alleen moeilijker waar te maken, want soms word hun alle kans ontnomen om uberhaupt te dromen. Hun leefomgeving is ronduit slecht, alles is onhygienisch en overal zwerven mensen. We hebben op alle plekken waar we tot nu toe zijn geweest zoveel armoede gezien, zoveel mensen ontmoet. Hun verhalen waren telkens uniek en gingen over wat ze graag zouden willen doen of bereiken. Armoede valt niet op te lossen met geld.. Het valt alleen op te lossen door mensen kansen te bieden om hun dromen waar te maken, ze nuttige skills te leren, zodat ze hun eigen brood op de plank kunnen verdienen. Ze helpen een bedrijfje te starten of ze de kans te bieden om te studeren. Op het platteland hebben we veel mensen ontmoet die bijv in de akkerbouw werken, daarnaast hebben ze een winkeltje of leven ze van hun eigen grond. Deze mensen hebben het redelijk goed.. In Manila zelf zien we zoveel uitgemergelde zwervende en bedellende mensen, ze dragen meestal geen eens schoenen. En, oh, je kan je niet voorstellen hoeveel pijn je krijgt in je hart als je dit dag in en dag uit ziet.. Ik wil ze allemaal helpen, dingen geven, dingen leren, maar even realistisch, dat gaat niet! Daarom voel ik me zeer gezegend dat ik in dit, nogal gefaalde project, toch nog het gevoel heb gekregen dat ik de kindjes van grade 4 section 4 op Salapan elementary school kan helpen. Dat we ze steunen en inspireren. Maar bovenal inspireren ze mij! Wat een passie, vriendelijkheid en kracht zit er in die kleine lijfjes en machtige hersenen. Zo leergierig, zo zichzelf! Ik heb het idee dat ik in jaren niet mezelf ben geweest, maar door al deze unieke mensen en hun prachtige of droevige levensverhalen vind ik mezelf weer terug. De goede en de slechte kanten.. Wat leer je veel als je uit je comfortzone stapt en je angsten aangaat! Ik ben nog steeds dezelfde, maar dan anders. Alle kleine dingen zijn een zegening: geboren zijn in Europa, elke ochtend een redelijk volle koelkast, een auto, vrienden die je kunt bezoeken, dingen ondernemen. Nooit ben ik zo dankbaar geweest voor alles in m'n leven, en vooral met mijn familie en vrienden! Dat iedereen gezond is en we een dokter binnen ons bereik hebben. Want hier duurt het reizen zo lang, over 15 km word ongeveer 2 uur gereden, so imagine...
Zoals, iedereen die mij een beetje kent weet, ik hou erg van dieren. Dieren zijn makkelijker te begrijoen voor mij dan mensen, trouw, onvoorwaardelijk.. De aanleiding voor dit verhaal is het feit dat we vrijdag van Puerto Princessa naar El Nido reisden, opnieuw, in een van. Tussendoor stopten we in Roxas bij een klein restaurantje. Op de hoek van het restaurant zat een kitten van waarschijnlijk ongeveer 2 weken oud, zo mager, zo zielig. We hebben geprobeerd het beestje te voeren, maar eten ging al niet meer voor hem of haar. We zagen het leven uit het beestje verdwijnen.. Zoveel armoede hier en zoveel moeilijke situaties. Mensen die aan de grond zitten, maar er toch het beste van maken. Het beste met de kleinste beetjes.. Je ziet de trots in hun ogen als ze vertellen over wat ze hebben bereikt of dat ze een eigen bedrijfje hebben, het familie bedrijf over genomen. Maar er zijn ook de mensen zonder doel.. Toen ik deze reis begon wist ik niet meer wat ik wilde, niet met studeren, wat is het doel in het leven. Ik weet het nog steeds niet, ik heb nog veel tijd en landen te gaan. Maar wat ik nu wel besef is dat je voor alle kleine dingen dankbaar moet zijn, hoe nutteloos ze ook lijken. Elke vriendelijke 'hallo', iedereen die aan je denkt en aan wie jij denkt. Negativiteit, nee.. Bedenk oplossingen in moeilijke situaties, maak het positief. Elke ontmoeting, elk gesprek, elke gedachte heeft een betekenis; doe er iets mee, leer, vernieuw en ben bovenal jezelf. Want iedereen heeft zijn eigen verhaal, gewoontes.. en iedereen is uniek en moet gewaardeerd worden. Laat iedereen in z'n waarde!

Dan nu weer door naar de dagelijkse gang van zaken. We zijn nu dus in El nido! We (de meiden) blijven hier tot woensdag, want we hebben ons weekend verlengt met 3 dagen. Yeey! Het is hier opnieuw weer prachtig, de uitzichten zijn zo mooi op het platteland. Ook hier zijn de huizen scharminkelig en de straten niet om over naar huis te schrijven, maar de mensen positief, vriendelijk en behulpzaam. Overigens heb ik bijna de hele tijd geen internet gehad, gewoonweg ondat er geen bereik was..
Vrijdag zijn we El Nido gaan verkennen met de benenwagen. We waren toen nog met ons 6en, in een prachtig hostel. Direct aan het strand, al was de zee zeer ondiep. Verder hebben we 'avonds de tour mensen, Rockey en Jerry ontmoet en samen met hun gekaart en een heerlijke pizza gegeten!
Zaterdag was het toen eindelijk zo ver: Tour C maken! Het was zo mooi... onbeschrijfelijk! Nieuwe Spaanse vrienden gemaakt en vrienden geworden met alle tour mensen (Franco, James, Rockey, Jerry, Ken, Dominic, the capp). We zijn bij hidden beach, secret beach, en nog drie andere stranden geweest. Overal kon je super mooi snorkelen, hebben reusachtige zeesterren gezien en de mooiste blauwe vissen. Jammer genoeg regende het een uur lang echt keihard en waren al onze spullen nat.. Alsnog was het geweldig! Heerlijk geluncht op het strand met eten dat klaar was gemaakt op de boot. Ook hebben we rumcola gedronken en grappige spelletjes gedaan. Bij een van de bestemmingen had ik een schildpad gespot onder water, dus die heb ik voor ongeveer een half uurtje langzaam zwemmend gevolgd, zo mooi! Na dat half uur was de schildpad een beetje gewent aan mijn aanwezigheid, dus toen ben ik gaan duiken om echt met het beest te zwemmen, echt groot en indrukwrkkend van dichtbij! Okk hebben we nog zwemwedstrijdjes gehouden met de crew, en zowaar, heb ik gewonnen! Na dit alles zijn we uiteten gegaan en naar de kroeg, Pukka bar! Waar het op en top gezellig was! Super veel leuke mensen ontmoet, van allerlei nationaliteiten, te gekke gesprekken gevoerd en mooie levensverhalen gehoord. Ook heb ik 's nachts nog in de zee gezwommen, super vet tussen alle aangemeerde boten.
Zondag waren we allemaal een beetje brak, maar Koohyar en Brian gingen weg, dus die hebben we uitgezwaaid en daarna zijn we samen met Rocky en Lois (een spanjaard, die geen Engels sprak) op pad gegaan. Scootertje gehuurd en op naar het strand. Tijdens het rijden begon het zo hard te regenen dat we zijn gaan schuilen in een slachthuis, poooh scary! Daarna gingen we naar Lio beach, waar we een hele tijd hebben gekletst met super schattige kindjes van ongeveer 13. Toen hebben we geluncht in een lokaal restaurantjes, echt de lekkerste aubergines met rijst ooit gehad! Daarna zijn we op pad gegaan naar Nacpan beach, wat een helse weg zeg! Emilie heeft gelukkig perfecte rij skills, dus hebben we het gehaald. Het was super glad en overal lager reusachtige plassen water en modder, waar zich dan weer keien in bevonden. Het coole selfiestick filmpje zal ik misschien later nog wel eens ergens posten.. Nacpan beach was ontzettend relaxed en rustig! We hebben daar nog volleybal gespeeld en begonnen toen aan onze terugtocht. Die verliep niet zo voorspoedig, want de scooter van Emilie en mij kreeg een klapband.. Dus daar stonden we midden in de rimboe.. Maar gelukkig kwam Rocky ons redden, want tegelijkertijd was ook de gasoline op.. Eerst heeft hij dat voor ons opgehaald en daarna ben ik tergend sloom naar een vulkanizing shop gereden, ondertussen was het al pikdonker. Een man en zijn 2 zoons van 10 ofz, hebben toen onze band gelapt! Super tof om te zien! Tevens was de shop in het bezit van een aapje, dus daar hebben we even mee gespeeld, vet grappig! Toen we een uur later eindelijk weer thuis waren zijn we lekker vroeg op bed gegaan in ons nieuwe hostel. Echt het meest rottige hostel ever, maar goedkoop! Ook geregeld door de tourmensen. Geen douche en zeer kriebelige lakens, maarja.
Maandag zijn we weer vroeg op gestaan om Tour A te gaan maken. Gezellig met dezelfde bootcrew. We zijn bij de small lagoon, big lagoon, secret lagoon, 7 commando beach en simizu beach geweest. Bij de small lagoon hadden we een kayakgehuurd en binnenin de lagoon hebben we van een klif gesprongrn! Ongeveer 7 meter hoog en natuurlijk, bij de eerste klauter poging haal in mijn hele been open, overal bloed. Dat litteken gaat een mooi aandenken worden, nice! Bij de big lagoon, die ook serieus reuaschtig was, hebben we gesnorkeld en zijn we meegelift naar het einde van de lagoon door aan een boot te gaan hangen, ging eigenlijk echt best wel snel. Ook daar zijn we van een klif gesprongen, alleen wel een minder hoge. Bij 7 commando beach hebben we gevolleybalt met de hele crew en drankspelletjes gedaan in de zee, natuurlijk met rumcola. Toen we weer terug waren aan de wal zijn we bij een afhaalrestaurantje pasta gaan eten, heeeeerlijk! Daarna hebben we wat drank opgehaald en zijn we naar 'the office' gegaan om samen met de crew een feestje te bouwen! Wat super tof was, er viel alleen een glas bleu curacoa, dus de hele vloer is vanaf nu blauw. Daarna zijn we met ons allen opnieuw naar Pukka bar gegaan, dit keer was het niet zo druk. Er waren vooral filipijnen en familie leden van de tourmensen. Alsnog was het super tof!
Dinsdag ben ik met mijn brakke hoofd met Dominic op pad geweest op de scooter, de andere meiden voelden zich te brak om mee te gaan en zijn die dag in het hostel gebleven. Als eerste zijn we naar het huis van zijn ouders gegaan, vet cool om te zien hoe ze leven! Met 9 mensen in een miniscuul huisje, waar overal dingen staan en matrassen liggen.. Gewoon gebouwd van houten platen, balken en bamboe stokken. Toen ineens kwamen we op de begravenis terecht van de broer van de broer van een familie lid van hun, zoiets. Super indrukwekkend! Het hele dorp was erbij en ze deden allemaal dingen met vuur en liederen. Zeer droevige gebeurtenis, maar toch interressand! Daarna zijn we naar een strand gegaan die wel 23 kilometer lang was en hebben we daar gesurfd! Ik bakte er niks van, maar het was wel super tof! Toen hebben we geluncht bij een van zijn tantes, met 3 super schattige kindjes! Die dichtbij het strand woonde, ook was direct daarnaast een oh zo toffe touwbrug. Heel lang en eng! Maar zo mooi.. Alle boten die er onderdoor vaarden, en de bomen die aan de zijkant van de rivier groeiden, zo groen! Daarna zijn we, samen met de anderen (tourmensen) naar Las Cabanas gegaan om de zonsondergang te bekijken! Opnieuw, te mooi om te omschrijven. Je kon alle eilanden en stranden zien, zulke groene en blauwe natuur! Het waren 5 super toffe dagen, waar we echt zoveel prachtige mensen hebben ontmoet, met zulke mooie ambities en indrukwekkende levensverhalen. 'S avonds hebben we het lekker rustig aan gedaan, nog een beetje gekletst met de tourmensen in 'the office', dolle boel!
Op dit moment (woensdag ochtend) zijn we op weg van El Nido naar Puerto Princessa. Opnieuw heb ik veel geleerd afgelopen dagen, hoogtevrees overwinnen doe je door gewoon te gaan en afscheid nemen van hele lieve en vriendelijke 'vrienden' is moeilijk. Vooral als het enige wat je kunt zeggen is: "Thank you for everything and see you never!" Loslaten is nooit een van mijn sterkste punten geweest, maar door al deze ervaringen word ik er een ster in. Geniet van het moment, denk niet na over het verleden of de toekomst. Nu is het moment dat telt and honesty is the thing that makes it worth it. Let go, but never forget about the experience!
Over een aantal uurtjes vliegen we terug naar Manila, morgen nog een dagje werken en vrijdag vliegen Emilie, Brian en ik naar Cebu.