Laatste Filipijnen

Zoo hee, de laatste post over de Filipijnen. Nogal een raar gevoel om eerlijk te zijn.. Dit was nogal een bewogen week en het vreemdste is het idee dat ik mensen die heel dierbaar voor mij zijn geworden hoogst waarschijnlijk nooit meer ga zien.
Donderdag hebben we het buwan ng wikang pambasa festival bijgewoond. In een woord: Prachtig! Alle klassen en secties van de school hebben in traditionele kleding dansen uitgevoerd! Ze hebben alle verschillenden culturen, gebieden en tradities van de Filipijnen belicht! Duurde ook lekker lang, van 8 uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds, want echt iedereen deed mee! 'S avonds zijn we nog met ons 6en gaan stappen, want dit was de aller laatste avond met iedereen.. Het was weer super gezellig en we hebben grappige dansspelletjes gedaan! Wel hebben we ongeveer een uur gezocht naar een geschikte en niet overvolle bar.
Vrijdag zijn Emilie, Brian en ik weer naar Ninoy Aquino airport gegaan, om naar Cebu te gaan! Waar ik een zeer dik nieuw boek heb gekocht. Beetje vertraagde vlucht, maar verder niks aan de hand. Om 6 uur 's avonds kwamen we aan in Mactan-Cebu. Jammer genoeg moesten we toen nog een uur met de uber naar het busstation in het zuiden.. eenmaal daar aangekomen moesten we overigens ook nog een uur op de bus wachten en hebben we noodgedwongen donuts als diner gegeten. Na 2 en half uur in een zeeeeer knusse bus, pooooh, hoeveel mensen kunnen ze in een bus proppen zeg.. kwamen we aan in Moalboal, na nogal wat onderhandelingen met tricycle drivers kwamen we aan bij ons hostel. Ja hoor, gerunt door, tatada: Duitsers. Zeer gezellig en mooi hostel! Toen zijn we maar even naar de lokale bar gegaan om nog een dansje te wagen en cocktails te drinken! Zeer gezellig weer!
Zaterdag hebben we een lekker rustdag genomen. Kleine tour gemaakt met Jonathan, the tourguide, naar Pestagan island (ofzoiets), een super klein eilandje waar heel mooi koraal was. Dus daar hebben we prachtge dingen gezien tijdens het snorkelen! Daarna zijn we naar het gedeelte gevaren waar heel veel schilpadden zitten, maar jammet genoeg ook heel veel kwallen. Na drie kwallen beten/steken vond ik het dus wel genoeg, alsnog wel 3 schildpadden van heel dichtbij gezien, yeey! Daarna zijn we naar een plek gegaan met miljoenen, ja miljoenenenenenen, sardines! Echt onvoorstelbaar veel! Zij eten blijkbaar de kwallen en de plankton. Telkens als we onze voeten of armen bewogen gingen ze in zwermen opzij, heel speciaal om te zien! Ook was de zee gewoon donker doordat ze zo dichtbij elkaar zwemmen. 'S middags zijn we naar het white sand beach gegaan. Snikheet, dus leventig verbrand, maar heerlijk gezwommen met veel lokals en koreanen. Zeer interessante gesprekken gehad met enkele mensen over hoe het zit met werk, loon en studeren in de Filipijnen. Daarna hebben we een heerlijke pizza gegeten direct aan het water in Moalboal. Overigens zaten we toen in een ander hostel, want we hadden maar 1 nacht geboekt bij de vorige, omdat we niet van te voren plannen hadden gemaakt. Na het avond eten zijn we naar een bar gegaan en naar een feestje van de lokals. Opnieuw, zeer gezellig, maar niet te laat gemaakt.
Zondag moesten we namelijk weer om half 7 op om samen met Jonathan te gaan canyoneering. Zooooo super super super tof, ookal voelde ik me nogal grieperig. Eerst gingen we met zijn tricycle naar een klein kantoortje, waar we waterschoenen enzo kregen. Daarna werden we door een zeer ervaren motor rijder hoog de bergen in gebracht, zelfs de tourguide vond zijn manier van rijden eng! Nogal snel over zeer smalle wegen.. Eenmaal boven aangekomen begon het canyoneering, klimmen en klauteren over de rotsen, vam kliffen springen (de hoogste 12 meter!!), glijden over rotsen en veel wandelen en zwemmen! De natuur was prachtig, maar bijna geen foto's, omdat er te veel water was.. Uiteindelijk kwamen we aan bij de Kawasan watervallen, waar we heerlijk geluncht hebben. Eindelijk een groot bord met groentes! Toen hebben we een bus genomen naar Bato, zodat we een bus konden nemen naar Oslob. In Oslob zijn we naar Sharky hostel gegaan. 'S avonds rondgelopen in Oslob zelf en een mooie basketbal wedstrijd gezien en lekker gedineerd. Daarna nog even in het hostel gekaart en kennis gemaakt met onze roommate, een Australier. We zijn om 8 uur gaan slapen, omdat we maandag om 5 uur op moesten.
Maandag zijn we dus zeer vroeg in de ochtend met walvishaaien gaan zwemmen!! We mochten zelfs als eerste, nogal een toeristenattractie, maar alsnog super gaaf. Ik had de dag ervoor een hoesje voor om m'n mobiel gekocht, dus Emilie heeft zelfs soms onderwater foto's genomen, super tof! Ze zijn echt reusachtig.. kunnen wel 18 meter worden, maar echt helemaal niet eng, want ze eten alleen garnalen. Toffe ervaring! Daarna zijn we terug gegaan naar Cebu City, we dachten dat dit 1 uur zou duren, jammer genoeg duurde het 4 uur.. dus hebben we nog snel even Basilica morene san nino en ford san pedro bekijken, beide zeer mooi en klein! Daarna wilden we naar Banbanbeach gaan, maar ook dit duurde 2 uur langer dan verwacht door files, dus zijn we in plaats daadvam bij Maribago grill gaan dineren. Waarna we alweer naar het vliegveld moesten voor onze vlucht terug naar Manila. Eenmaal op hrt vliegveld van Manila moesten we een uur wachten voor we konden uitstappen..
Dinsdag begon onze dag lekker rustig, uitgeslapen, showtime gekekn in onze pyjamas. De meiden van Aiesec (Mary, Bea en Sam) kwamen langs en we hebben met hun pizza gegeten en afscheid genomen, want Carmen en Emilie gingen om 3 uur naar het vliegveld. We hebben alle mooie herinneringen opgehaald, elkaar nogal heftig geknuffeld en enkele traantje weggepinkt, waarna we met ons allen hun naar het vliegveld hebben gebracht. We started out as strangers, but ended up a family! Daarna zijn Koohyar, Brian, Ines en ik in 2 uur weer naar huis gebracht in de uber. Eenmaal thuis heb ik een film gekeken met Martha, tot dat Koohyar eraan kwam om Brian zijn verjaardag te gaan vieren. We zaten midden in het feestje, taart, ijs, muziek, alles.. En toen kwam het telefoontje... Papa: "Je moet nu naar huis, want mama ligt op de intensive care en niemand weet wat er precies aan de hand is. Ik stuur je het alarmnummer van de ANWB en dan kom je direct." M'n grootste angst wordt werkelijkheid, m'n hele wereld stort in. Nou, ik bellen natuurlijk.. ondersteund door m'n lieve project genoten en nog geen 8 uur later zit in in het vliegtuig van Manila naar Dubai en stap ik zo over in Dubai naar Amsterdam. Here I come! Hopen dat alles goed gaat komen, zo snel mogelijk terug willen zijn. Wat gaat de tijd sloom als je wilt dat het zo snel mogelijk gaat. Geen oog dicht gedaan en hopen op het beste. Ik zal jullie op de hoogte houden